Handige uitvindingen zijn hier nog niet ontdekt

Hoi allemaal,

Hier weer een nieuw verhaaltje vanuit Nieuw Zeeland.

Zoals ik jullie vorige week had verteld hadden wij een 4 wheel drive course in Timaru. Omdat wij elke dag het veld ingaan met de jeep, is het wel handig als je weet wat je moet doen als je vaststaat in de modder of achteruit terug glijd van een te steile heuvel. Dat hebben we daar dus geleerd. Omdat de cursus 4 uur rijden was, hebben we onderweg maar wat leuks gedaan. We zijn langs de Clay cliffs gereden, dat zijn best indrukwekkende klei achtige pilaren die zo in de loop der jaren zijn ontstaan (zie facebook voor foto's!).


Verder hebben we vorig weekend meegedaan aan de duathlon. Dit was een race waar 35 km gerend moest worden en 116 km gefietst in 2 dagen tijd. De echte Nieuw Zeelandse sportievelingen deden deze race individueel, maar wij gelukkig als team. Samen met Devonia en Britt zaten wij in het Nederlandse team 'Oh well Peanutbutter' (Helaas Pindakaas). De eerste dag van de race was het erg warm, zo'n 30 graden. De 11 km die ik moest rennen waren dan ook niet op topsnelheid, dus dat gaf me wat meer tijd om van het uitzicht te genieten. Dat was prachtig! De hele route gaat over een oud treinspoor tussen de bergen door. Onderweg moest ik twee tunnels door, die eruit zagen alsof je rechtstreeks meedeed in het kolen-mijnen-gedeelte-van-het-smurfen-computerspelletje (speelden jullie dat vroeger ook?). De tunnels waren helemaal donker, dus doorrennen was niet echt mogelijk. Alle deelnemers strompelden er doorheen met de handen vasthoudend aan de muur. Interessant obstakel tijdens zo'n race!

Het mannenteam van Andrew en Wouter was al wat eerder binnen dan wij, dus toen ook wij na 6 uur eindelijk over de finish van de eerste dag kwamen, hebben we moe en voldaan een camping opgezocht. Gelukkig hadden we een lokale supporter mee, dus die wist een hele mooie camping in de buurt te vinden. Onze tent stond in het bos naast een zwemmeertje, niet verkeerd! Na een korte nacht met veel regen, doorgelekte tenten, bezoek van een egel en spierpijn in de benen was het tijd om op te staan voor dag 2. Gelukkig voor de hardlopers was het de tweede dag maar 18 graden, en helaas voor de fietsers was het windkracht Heel Hard. De tweede dag ging voor ons gevoel erg goed, en alle mensen hier zijn mega vriendelijk in een race! Als mensen je hier inhalen roepen ze 'Gaat supergoed meissie, je bent er bijna, zet hem op!'. Terwijl ik als rasechte Nederlander toch wat competitiever ingesteld ben en als ik iemand inhaal denk 'Woehoe, dag sloom vrouwtje, ik ga lekker sneller!'. Eigenlijk is de Nieuw Zeelandse mindset veel gezelliger, maar ik moet er nog een beetje aan wennen. Uiteindelijk zijn we 7 van de 10 vrouwenteams geworden en de mannen 6 van de 8. Niet eens heel slecht als je al die afgetrainde Kiwi's zag!

Afgelopen week ben ik veel in het veld geweest voor mijn studie. Op dit moment ben ik vooral bezig met hagedissen en muizen vangen, zodat ik hun dieet samenstelling kan bepalen aan de hand van hun poep een maaginhoud. Verder help ik Wouter veel, die onderzoek doet naar egels. Hierbij kijkt hij vooral naar hun jaagcapaciteit, waardoor wij honderden krekels met hun nek aan een touwtje moeten binden zodat ze niet kwijtraken. Vervolgens binden we ze vast in een groot hok met een egel erin, die ze dan (meestal) opeet. Zowel muizen als egels vormen namelijk een enorme plaag in Nieuw Zeeland. En voordat je moeite gaat doen om een plaag weg te krijgen, wil je eerst weten in welke mate ze schade aanrichten. Dat zijn wij dus aan het onderzoeken. Het klinkt vast een beetje vreemd, en dat is het eigenlijk ook wel. Maar ik vermaak me er best aardig mee!

Verder moet ik toegeven dat de eerste irritaties wel komen. Je zou denken dat Nieuw Zeeland een erg ontwikkeld land is, maar op het gebied van de kleine praktische uitvindingen lopen ze enorm achter. En laat ik nou net zo gehecht zijn aan praktische oplossingen...Bijvoorbeeld:
- Ze hebben hier nog niet ontdekt dat de rest van de wereld een touwtje aan het theezakje plakt in de fabriek. Hier krijg je dus alleen het zakje, waardoor ik bijna dagelijks of mijn vingers verbrand door het zakje uit het kokende kopje te vissen, of een lepeltje pak - zakje eruit vis - lepeltje afwas - lepeltje afdroog (en hiervoor moet ik dus 20 seconden eerder uit bed komen en dat vind ik irritant).
- Verder heeft de fantastische uitvinding 'dekbedovertrek' ook Nieuw Zeeland nog niet bereikt. Hier krijg je dus zo'n vervelend laken met een deken erop, wat met mijn woelgedrag in de nacht leidt tot het laken op de grond, en het vieze-niet-was-bare-kriebeldeken op mij.
- Ook kunnen ze hier niet zo georganiseerd badkamers en keukens monteren. De monteur komt hier doorgaans met een random kraan en een random wasbak aan, die meestal niet bij elkaar passen. Als de wasbak te groot is voor de kraan vind ik dat niet zo erg. Maar het gebeurd regelmatig dat de wasbak juist te klein is voor de kraan. Dan kun je je flesje dus niet meer vullen, en in de nog wat ergere miscombinaties van kraan en wasbak passen zelfs je handen niet meer onder de kraan om ze te wassen. En in de extreme gevallen valt het water überhaupt niet meer in de wasbak maar ernaast (ja, dat heb ik echt ergens gezien).

Kortom, in dit land zijn de mensen mega vriendelijk, relaxed en ook ontzettend inefficiënt en onpraktisch. Maar ik probeer me aan te passen, zo heb ik bijvoorbeeld geen agenda meer en kom ik chronisch minstens 10 minuten te laat. Maar voordat ik me niet meer stoor aan de theezakjes, lakens en kranen zal nog wel even duren ;).

Liefs, Cindy

Ps. Ik heb een kroeg gevonden van Nederlandse eigenaren die bitterballen verkopen. Dus daar ga ik vandaag heen, mega zin in!